زندگی چیزی نیست که لبِ طاقچه عادت از یادِ من و تو برود... :)



زندگی باید کرد

گاه با یک گل سرخ

گاه با یک دل تنگ

گاه با سوسوی امیدی کم رنگ

زندگی باید کرد

گاه با غزلی از احساس

گاه با خوشه ای از عطر گل یاس

زندگی باید کرد

گاه با ناب ترین شعر زمان

گاه با ساده ترین قصه یک انسان

زندگی باید کرد

گاه با  سایه ابری سرگردان

گاه با هاله ای از سوز پنهان

گاه باید رویید

                 از پس آن باران

گاه باید خندید

                 بر غمی بی پایان

لحظه هایت بی غم

                                 روزگارت آرام....



یادِ من باشد کاری نکنم که به قانون زمین بربخورد... :)



بی ربط نوشت:


من همان آدمِ پر منطق بی احساسم

پس چرا آمدنت حالِ مرا ریخت به هم؟!


شاید عکسا خیلی ربطی به متنا نداشته باشن, ولی خب شد دیگه! :))) شما ببخشید :)


اصلِ حالتون خوش ؛)

باشد که رستگار شویم :)))

اصن هق هق هق :)