سلام :)
حالِ دلتون چطوره؟ اصلِ حالتون چطوره؟
بیشتر از یک ساله که ستاره ی این وبلاگ خاموشه ولی خب بالاخره امروز جدی اراده کردم که این ستاره رو روشن کنم. :) اول از همه بگم که ممنونم از همه ی دوستانی که تو این مدت, بودن و حالمو میپرسیدن و با هم گپ میزدیم و میگفتیم و میخندیدیم و خلاصه اینکه خوش میگذشت :) باید بگم که دمتون گرم دوستان که با پیام هاتون اجازه ندادید که بیشتر از این از وبلاگ و بیان فاصله بگیرم. حتی دوستانی بودن که چند هفته هر روز بهم پیام میدادن که زودتر ستاره رو روشن کنم و من هی شرمنده شون میشدم.
خیلی ممنونم از دوستانِ مجازی ای که بودنشون واقعی تر از بعضی آدم های واقعی زندگیم بود. دمتون به شدت گرم.
تو این مدت اتفاقای زیادی افتاده و حرف برای گفتن و نوشتن و پست کردن زیاده, ولی خب به نظرم الآن وقت گفتنشون نیست. شاید بعد ترها حرفی ازشون زده شه, شاید هم هیچ وقت چیزی ازشون نگم. :)
ولی خب اینو بگم که من هنوزم همون دخترم با همون باورها. هنوزم بعضی وقتا لجبازی میکنم, از صدای ملچ ملوچ بدم میاد و عصبیم میکنه, سعی میکنم ناراحتیامو نگهدارم واسه خلوت و تنهایی هام. همچنان باور دارم خونه ای که توش دختر نباشه جهنمه 
:) و همچنان بارون که میباره حالِ دلم کلییی خوب میشه و باور دارم که بارون که میباره باید بری زیر بارون...بـــــایـــد :), هنوزم خیییلی تک بیت دوست دارم, هنوزم پایه ی شیطنت و آتیش سوزوندنم, :) و خیلی چیزای دیگه که تو پست های قدیمی ازم فهمیدید :)
خلاصه اینکه من هنوزم همون حوام فقط یک سال بزرگتر شدم و طبیعتا دغدغه هام بیشتر شده. ولی هنوزم میگم که, یه دخترم, دختری سرشار از احساس,مثل همه ی دخترا, و شاید بهتره بگم که مثل همه ی آدما. :)
پ.ن: چقدر دلتنگ بودم :)
پ.ن: زندگیتون سرشار از آرامش.
باشد که رستگار شویم ;)
