دو ساعت پیش یه خبری رو شنیدم که هنوزم نتونستم باورش کنم...هنوزم قلبم سنگینه..
چقدر مرگ حقه....چقدر یهوییه...چقدر انکارناپذیره...چقدر غیرقابل فرار کردنه...حواسمون به مرگ هست آیا؟!؟!؟
ینی فردایی رو داریم واسه بودن؟؟؟واسه لبخند زدن و از زندگی لذت بردن؟فرصتی دارم واسه خوب بودن و جبران کردن؟؟؟فرصتی داریم برای توبه کردن و با خدا بودن؟؟؟
کاش زندگیمونو حیف نکنیم!!!
دو ساعت پیش متوجه شدم که خواهرِ یکی از دوستان خواهر من به خاطر یه بیماری ژنتیکی که از بچکی باهاش درگیر بوده و این اواخر هم ریه اش رو درگیر کرده بوده فوت کرده...کنکوریه 95 بود...حالم خوش نیست.
ممنون میشم اگه برای شادی روحش یه صلوات بفرستید و یه فاتحه بخونید...
و برای خانوادش طلب صبر کنید...
خدا بیامرزه همه ی رفتگان رو...
حواسمون به مرگ باشه!!!
